මන්ද පමා....

ගල් ටික තියල⁣ ගියා 

ගේ ළඟ දමලා ගියා

වැලි ටික අනල⁣ ගියා 

මේසා මන්ද පමා.. 

වැහි වැටෙන කාලෙ ආවොත්

වැලි ගහන් යනවා වතුරේ 

ඉටි රෙද්දටවත් නවතනු බෑනේ...

අර එහා ගෙදර නැන්දා 

වැට පැනලා ආවෙ හවසත්

ගල් කැට එක දෙක අහුලන් යන්නේ ...

ගල් ටික බාලා ගියා 

ගේ ළඟ දමලා ගියා

වැලි ටික බාලා ගියා 

මේසා මන්ද පමා..

ගල් වැලි වැඩියෙන් දාලා

කුඩු සිමෙන්ති අඩු කරලා 

උඹ අනපු බදාමේ ඉරි තැලුවා

අපේ අම්මා ඉන්නේ කෝපෙන්

වස්කවි කියනා තාලෙන් 

උඹ ආවත් ගැලවිල්ලක් නෑනේ..

 

ගල් ටික බාලා ගියා 

ගේ ළඟ දමලා ගියා

වැලි ටික බාලා ගියා

මේසා මන්ද පමා..

මාන්නක්කාරී.

ඇණා සහ මායාකාරයා -01.

ඇණා කියන්නේ හරි ආදරණීය කෙල්ලකට. මායාකාරයා කියන්නේ ඇණාටත් වඩා ආදරණීය ඒ වුනත් ටිකක් විතර මූසල කොල්ලෙකුට.

ඇණා ට ඒ නම දැම්මේ අර නපුරු මායාකාරයා . එතකොට නපුරා මායාකාරයා කියන නම දැම්මෙ ඇණා තමයි. 

ඒ ආදරණීය කෙල්ලට ඇණා කියන්නේ එයා ඇණයක් වගේ හැම මොහොතකම අර මායාකාරයාගේ පැටලෙන නිසයි.

හ්ම්ම් එතකොට අර නපුරට මායාකාරයා කියන්නේ අසරණීට මායාවක් කරලා වගේ ආදරයෙන් බැඳගෙන ඉන්න නිසයි.

ඇණා සහ මායාකාරයාගේ හමු වීමත් හරි අපූරුයි.

ඇණාට ජීවිතේ අසීරුම කාලයක අහම්බයෙන් තමයි මේ මායාකාරයව  හමබවෙන්නේ. මායාකාරයත් ආදරේ හොයනවා ඒ දවස් වල.... ඉතින් දෙන්නා කථා කරනවා ..... ආදරෙත් හුවමාරු වෙනවා. ඒත් මේ මායාකාරයාගේ හිත හරිම චංචලයි. අරහෙ දුවනවා... මෙහෙ දුවනවා....   මුලදී මායාකාරයා ඇණාව ප්‍රතික්ෂේප කරනවා . ඇණා ටිකක් නෙවෙයි ටිකක් වැඩිපුර ඇට්ටර කෙල්ලක්. මායාකාරයා ඇණාට ඈත් වෙන්න කොයි තරම් දේවල් කලත් ඇණා නෙවෙයි වෙනස් වෙන්නේ. මායාකාරයා පෙන්නන්න හදන්නේ මහා ලොකු ජීවිත දර්ශනයක් එයා ළඟ තියෙනවා, එහෙම නැත්නම් එයා හරි පරිණත ජීවියෙක් වගේ. ඒත් ඇණා දවසක් දැන ගන්නවා  මායාකාරයා ඇතුළේ ඉන්නේ තමන්ටත් වඩා ඔල්මොරොන්දම් ළමා චරිතයක් කියලා. 

ඉතින් දෙන්නා ආදරය කරන්න පටන් ගන්නවා.... ඒ ආදරේ හරි ලස්සනයි. අත්තටු අතරේ පාට හංගා ගෙන පියාඹන සමනලයෙක් අතර මගදී හම්බවෙන මල් වලට පාට ඉහිනවා වගේ මායාකාරයා ඇණාගේ ජීවිතේ පාට කරන්න පටන් ගත්තා...... තද ඉර අවුවෙ වේලිලා මියැදෙන්න ළං වුන ළපටි දල්ලක් රකින්න ඉරේ රැස් මුවා කරන ලොකුම ලොකු වළාකුලක් වගේ අර මායාකාරයා ඇණාව සතුටින් පිබිදුවා..... හීන වල පැටලිලා එන නරකම පුරුද්දක් මායාකාරයා ළඟ තියෙනවා..ඇණා ඒ ගැන ඇහුවම මායාකාරයා නම් කියන්නේ එයා එහෙම නොකරනවා කියලයි.... ඒත් හැමදාම උදේට ඇණාගේ වම් කම්මුල උඩ තියන හාද්දක ස්පර්ශය තමයි ඇණා නින්දෙන් අවදි කරන්නේ....

ඇණා සහ මායාකාරයා කියන්නේ මේ ලෝකේ එකම ආදර කථාව නෙවෙයි....  ඒත් නිවී සැනසිල්ලේ සරළව ගලාගෙන යන තවත් එක ආදර කථාවක්....

ඒ හෝ බදේට වැහැලා  ... වැස්ස පෑව්වා විතරයි....ඒත් තවමත් හීනියට වැහි පොදක් සුළං රැළි වල නැගලා පාවෙලා වගේ යනවා. හුළඟ මේ තරම් සීතල ඒකයි. ඇණා තනියම හිතුවා. වළා තිර මෑත් කරලා ඉර මේ ලෝකේ දිහා බැලුවේ හොරෙන් වගේ... මායාකාරයාගේ ඔත්තුකාර සේවාවට දැන් මෙයාලත් එකතු වෙලා වගේ කියලා හිතුනේ නිකමට නෙවෙයි. ඇණාට කේන්තිය ඉහ වහා යන්න.

ඒත් එක්කම ඇණා දකිනවා දුර අහසේ පෙනෙන තෙක් මානයටම විහිදුනු දේදුන්නක්. දේදුන්න කියන්නේ ස්වභාව ධර්මයේ සුන්දරම නිර්මාණ අතරින් එකක්. මෙච්චර පාට ගොඩක් එකතු වෙලා පාලමක් විහිදෙන්නේ කොහාටද කියලා පුංචිම කාලේ ඇණා නිතර කල්පනා කළා .  

සුරංගනා  ලෝකේ ඉඳන් ආදරේ ගේන සුරංගනාවියෝ මේ ලෝකෙට එන්නේ සහ ආපහු යන්නේ මේ දේදුන්න දිගේ කියලා ඇණාටත් කිව්වෙ දවසක් පස්ස රතුම රතු පාට කොණ්ඩා කුරුල්ලෙක්....

 එදාත් මේ වගේම පින්නේ ඉර එළිය වැටීගෙන එන අතරතුර දේදුන්නකුත් පායලා තිබුන දවසක්. එක සැරේට ඇණාට කුරුළු විලාපයක්  ඇහුනේ පේර ගහ පැත්තෙන්.  මේ ළඟකදී ඉඳන් බිත්තර රකින කොණ්ඩ කුරුළු ජෝඩුව මතක් උන ඇණා විදුලි වේගයෙන් නතර උනේ පේර ගහ යට. කුරුළු කූඩුව දිහාවට හෙමින් හෙමින් ඇදෙන ලොකුම ලොකු ගැරඬියෙක්. ඇණා එදා බොහොම අමාරුවෙන් තමයි කොණ්ඩ කුරුළු ජෝඩුවට එයාලගෙ බිත්තර බේරලා දුන්නේ. අන්න ඒ දවසේ තමයි එයාලා ඇණාට දේදුන්නේ රහසත් කිව්වේ.

දේදුන්න මැකීගෙන යනවා ඇණා දැක්ක.

“ සුරංගනාවියෝ ටික ගිහින් ඉවර ඇති”

 ඇණා තනියම එහෙම හිතුවා. 

ඉතින් එක පාරටම ඇණාට කම්මැලි හිතෙනවා. එතකොට සුපුරුදු විදිහට මායාකාරයාට කරදර කරන්න ඕන කියලා ඇණාගේ හිතට එනවා.ආයේ දෙපාරක් නොසිතා ඇය මායාකාරයා ව අමතනවා. දහසකුත් එකක් වැඩ තියෙද්දී උනත් මායාකාරයා ඇණා වෙනුවෙන් වෙලාව හොයාගන්නවා.... දුරකථනයේ අනිත් කෙළවරෙන් බොහොම බැරෑරුම් විදිහට මායාකාරයා පිළිතුරු දෙනවා.

“දේදුන්න කියන්නේ මොකක්ද....?”

ඇණා කෙළින්ම මායාකාරයාගෙන් අහනවා. 

කෙටි නිහඬතාවයක් ...... මායාකාරයා කල්පනා කරනවා වෙන්න ඇති.... එයා කොහොමත් දෙන්නේ දාර්ශනිකයි කියලා පෙනෙන උත්තර. මායාකාරයා හරි ආසයි එහෙම කරන්න.

ඇණාට ඉවසගෙන ඉන්න බැහැ තවත්...

“සුරංගනා  ලෝකේ ඉඳන් ආදරේ ගේන සුරංගනාවියෝ මේ ලෝකෙට එන්නේ සහ ආපහු යන්නේ මේ දේදුන්න දිගේ” කියලා පස්ස රතු කොණ්ඩා කුරුළු ජෝඩුව කියලා දුන්න දේ ඇණා ඒ විදිහටම මායාකාරයාට කියලා දෙනවා.

“හ්ම්ම්..... ඒකත් එහෙමද..... මම හිතුවේ “ දෙව් දුන්න” කියන එක පද සන්ධි වෙලා ඔය වචනේ හැදුනා කියලනේ....” එහෙම කියලා මායාකාරයා නිහඬ වෙනවා...

මාන්නක්කාරි....

අරලියා....

අරලියා මල් පිපෙන සුන්දරම ඉසව්වක,

නුඹව මට හිමි උනා මතකයිද මන්දා.....

මම නුඹෙන් වෙන්ව ගිය මොහොත තව මතකයිද,

නුඹේ නෙතේ කඳුළු මම දැක්කා........

අපි අපේ නොවුනාට ආදරේ හැමදාම,

කොහේදෝ මගේ හිතේ තිබුණා,

අතීතය සුන්දරයි නුඹ කිව්ව විදිහටම,

අදත් නුඹ දුටුවාම හිතුනා.....

මචං අවුරුදු ගණනකට පස්සේ මම අද උඹව දැක්කේ... හරියටම අවුරුදු පහළොවකට පස්සේ වෙන්න ඇති... උඹයි මමයි අපි දෙන්නම වයසට ගිහින්... 

වෙනස් වෙලා අපි දෙන්නම පෙනුමෙන්... 

ඒත් වෙනස් නොවී තිබුනු එකම දේ මාව දැක්කම එදා වාගේම දිස්නේ දුන්න උඹේ ඇස්.... 

ඒ දේම මගේ ඇස් උනත් උඹට කියන්න ඇති... 

මචං උඹ දන්නවද... 

මම වැඩියෙන්ම ආදරේ හිත තිබුනේ උඹ ගාව... 

මම වැඩියෙන්ම කියවපු හිත තිබුණේ උඹ ගාව... 

මම වැඩියෙන්ම විඳපු රූපේ තිබුණේ උඹ ගාව....

ඒත් උඹ ආදරේ කරපු හිතුවක්කාරකම තිබුනේ අවාසනාවට මගේ ගාව...  

සීරුවට මැදපු සුදු පාට කමිසයට ඇඳපු ක්‍රීම් පාට කළිසම දුඹුරු පාට බඳ පටිය එදා තරමටම උඹව හැඩ කළා... වමතේ තිබුණු ඔරලෝසුව.. ඒක මට හරිම පුරුදුයි... 

මම ඒ දිහා බලනවා දැකපු උඹ හීනියට හිනා වුණා....

"ඔව්.... ඒ ඔයා අරන් දුන්නු එක..." 

උඹ එහෙම කිව්වා....

මම කොයි තරම් දඩබ්බරද කියනවා නම් එළියට ආව කඳුලු හංගා ගන්න ළඟ තිබුණු කවුළුවෙන් අනන්තය බැලුවා...

"මොනවද බොන්නේ අපි...?" 

උඹ එහෙම අහද්දි මට මතක් උනේ උඹ ආසම කරන කළු කෝපි... ඒත් කොහේදෝ ඉඳලා පැනපු මුරණ්ඩුකම උඹ අකැමැතිම දේ මට මතක් කළා...

"කිරි කහට.."

ඉස්සරෝම දවස් වල නම් තරහට මාව කොනිත්තපු උඹ මොකුත් නොකියාම හිනා වෙලා මාත් එක්ක කිරි කහට බොන්න පටන් ගත්තා....

ඒ අතරේ මම හෙමින් බැලුවේ උඹේ දකුණු අත දිහා... 

කාට හෝ අයිතිවුණු ලකුණක් තියෙනවාද හොයාගන්න මම මහන්සි වුනු අතරේ උඹ හිනා වෙලා තවමත් නිදහස් උඹේ දකුණු අතැඟිලි පෙන්නුවා...

"ඔයා බැන්ඳද..?" 

බොහොම සන්සුන්ව උඹ මගෙන් ඇහුවා...

ඉතින් මගේ දඩබ්බරකම "ඔව්" කියලා උත්තර දුන්නා...

එදා තරම්ම ලෙන්ගතු උඹ එක්ක ගෙවපු හෝරා දෙකකට පස්සේ මම තනිවම සුපුරුදු නවාතැන් කාමරයට ආවා....

ඇත්තම කිව්වොත් අද මට පට්ටම දුකයි... 

එදා වගේම අදත් මම උඹව නැති කරගත්තා.. නැත්තටම නැති කර ගත්තා....

ඒ මගේ හිතුවක්කාරකම...

මාන්නක්කාරි....

රතු....

කියන්න කවුරුන්ම හරි,

පහදා දෙන්න හැකි කවුරුන්ම හරි,

රතු පාට බැබලෙන්න නම්...

 ඒත් නැතිනම් දිදුලන්න නම්...

සිතුවමක වුව තනිවමම දැකිය යුතුබව....

ලේ වලත් උණුහුම වතුරවත් එකතු නොවුනාම....

අන්න ඒකයි රතු පාටේ ඇති වෙනස...

අර ඈඅත නිම්නයේ පිපෙන මල් ඇයි ඒ තරම් රතු පාට....

කතාවක් ත මල් යටින් සැඟවුනු...

කවුරුත්ම ළඟ දණින් නොවැටුනු...

කාගෙවත් කර මතින් නොනැගුණු ....

නිහඬ විරුවන් සුසුම් සඟවපු ....

සාරවත් බිම් කඩකි ඒ බිම...

ඉතින් එනිසයි එබිම පිපෙනා අහිංසක මල් උනත් තද රතු.....

මාන්නක්කාරි....

හිමි අහිමි

“හැඟුම් වනාහී සිත්හි පිබිදෙන, මියෙන අරුමැති දෙයකි...... සමහර සිත්හි පූදින හැඟීම් වලට පණ දෙන්නට නොහැකි වු තැන ඒ ලොවට හොරාම උපන් ගෙයිම මියැදෙති..... සබඳතා ගොඩනැගෙන්නේ ද බිඳ වැටෙන්නේද හැඟීම් පදනම් කරගෙනය. එකිනෙකාගේ සිතිවිලි අවබෝධ කර ගැනීම... අවබෝධ කරනොගැනීම..... වැරදියට අවබෝධ කරගැනීම .... මේ සියල්ල අද ඔබද මාද අත් විඳින සත්‍යයන් වේ. 

හැඟීම් යැයි කිව් සැනින් ඔබට මට මුළින්ම සිහිවන්නේ ආදරය බව සැබෑවකි. ඒ අපි සැවොම ආදරය යනු සුන්දර හැඟීමක් බව අවිවාදයෙන් පිළිගන්නා බැවිනි. ආදරය අසුන්දර සිහිවටනයක් කරගත්තෝද මෙලොව වෙති. බොහෝ දෑහි සුන්දර අසුන්දර බව අප දකින්නේ ඔබ මා අදාළ සිද්ධීන්ට ප්‍රවේශ වන ආකාරය මතය.

විරහව අප අඩු වශයෙන් වර්ණනා කරන හැඟීමකි... 

වැස්ස ඇදහැලෙන මොහොතක තුරු පතක් බදාගෙන පොළවට වැටෙන්නට අකැමැත්තෙන් ඉන්නා වැහි බිඳුව අපට කියන්නේ විරහවක තරමය.වෙරළ සොයාවිත් ආපසු දියඹට ඇදෙන  කිරි පැහැති රළ පෙළ අපට පෙන්වන්නේ විරහවය.හිරු බහින හැන්දෑවේ රක්තවර්ණ දිලෙන අහස පෙන්වන්නේ විරහව වර්ණගන්වන ආකාරයය. පෘථිවි ගෝලයේ වුවද එක් පසක් ආලෝකයෙහි සිනාසෙන විට අනෙක් පස අඳුරේ ගිලෙන්නේය.

ඔබ සුන්දර යයි දකින දෙයෙහි තවත් අයෙක් අසුන්දර පැත්තක් දකිනු ඇත. ඔබට අසුන්දර දෑ තවත් අයෙකුට මිහිරක් ගෙනෙන්නට සමත් වනු ඇත.

ඉදින් නිදහසේ හිතුවොත් විරහවත් විඳින්නට හැකි සුන්දර හැඟුම් අතරින් එකකි...”

මාන්නක්කාරි....

සොඳුරු...

තනිකම යනු ආදරය තරමටම විඳින්නට යමක් ඇති දෙයකි, ආදරයට ඇබ්බැහි වන්නේ යම් සේද ජීවිත තනිකමට ඇබ්බැහි වීමද වළක්වා ගත හැකි නොවේ. ඔබ ආදරය වින්දත් තනිකමට ආදරය කරත් ජීවිතය ගෙවෙනු ඇත.ලොව සොඳුරු දේ අපමණ ඇත, සමහර විටදී මිහිරි වන තනිකමට වඩා, විටෙක ආදරණීය බැඳීම් අතිශය සොඳුරු වන්නේ ය.

සීතල හිමිදිරියක දුම් දමන උණුහුම් තේ කෝප්පයක රස විඳින්නට තනිවම උත්සාහ දරන්න, කවුළු පියන් හැර දමා අළුත් සුළඟට මුහුණ සිපගන්නට ඉඩ දෙන්න.හැල්මේ දුවන ලෝකය එක මොහොතකට අමතක කර පාවහන් රහිත පතුලින් තණ බිමක් දිග ඇවිද යන්න, සීතල රාත්‍රියක ඔබ ආදරය කරනා පොතක් අවසාන වන තුරු එක හුස්මට කියවා බලන්න, ඔබ තනිව හිඳිනා හැම මොහොතේම නිහඬවම පරිසරයට සවන් දෙන්න, හමන සුළඟ මුමුණන කථාව කුමක්දැයි තේරුම් ගන්නට උත්සාහ දරන්න, ඒ සුළඟ රැගෙන යන මල් සුවඳ විඳින්නට අමතක නොකරන්න. 

නීල වර්ණයෙන් දිදුළන අහස මෙන්ම මන්දාරම් අහසද කාට හෝ කියනා  කථාවක් ඇත, 

තරු පිරුණු අහසද සඳ තනිවම බබළණ විටකදී අහසද සොඳුරු බව ඔබ විමසිල්ලෙන් බලන විට අවබෝධ වනු ඇත, තාරකාවන්හි මළානික එළියද සඳ එළිය සේම රාත්‍රි ය හැඩ කරන බව සැබෑවකි.

රැහැයි හඬ ඇසෙන දිනකට වඩා ඒ හඬ නොමැති නිහඬ රාත්‍රීන් සාමකාමී බව තවකෙකුට හැඟෙනු ඇත.සිරි සිරිය සමග හීන් සීරුවේ ගස් වල අතු පතර සිප ගෙන පොළවට වැටෙන දිය පොදක් මෙන්ම මොර සූරන වැස්සක් ද අහසින් පොළවට දිය රැගෙන එයි,ගලා යන දිය දහරකත් කුඩා දිය කඩිත්තකත් ජීවිතය රැඳී පවතී. 

ජීවිතය ඇත්තේ විඳින්නට බව අමතක නොකළ යුතුය, ඔබට ලැබී ඇති දෙයට සහ ඔබේ සීමාවේ ඇති දෙයෙහි සුන්දරත්වයට ආදරය කරන්න.ජීවත් වන්නට බොහෝ දේ උවමනා නැත. ලෝකය ලස්සන වන්නේ හදවත සොඳුරු මිනිසුන් ජීවත් වන තැනදී ය. ඔබත් සුන්දර මිනිසෙක් වන්න, එකිනෙකාට අයිති අවකාශයට ගරු කරන අයෙකු වන්න.

ඔබේ ජීවිතය ඔබට උරුම අවකාශය තුළ විඳින්න, මම මගේ ජීවිතය විඳිමි.

මාන්නක්කාරී... 

කලු කෝපි....

මෙලොව වසනා සියලුම කළු කෙල්ලන්ට ආදරයෙනි.....

අද උදෑසනම මතකයේ කොහේද ඈතකට විසිකර දමා තිබූ පිළුනු උන සිතුවිලි ගොන්නක් මතුව විත් එහේ මෙහේ සරනු දැනේ....

ඒ මතකය යළිත් මා වෙත ගෙන ආවේ නෙත ගැටුන කවි පෙළකි.

“මෙලනින් වැඩි වී 

මී පැණි පැහැ වූ හමක් 

සොබාදහමේ.., 

උත්කර්ෂයෙන් නිමැවු යමක්

ආදරය හා දයාර්දය 

රැඳුනු ඇහැකට පමණක්

ඇය, හොප් මලින් පෙරු 

වසන්ත බීර ඔඩමක් “

මතකය දුවන්නේ අවම වසර දොළහකටත් එසේත් නැත්නම් මාස එකසිය හතළිස් හතරකටත් තවත් කියනවා නම් දින හාරදහස් තුන්සිය අසූවකටත් එහාටය. 

එවකට මා එකුන් විසි වියැති තද පාට සමකට උරුමකම් කියන රුවින් අඩු කෙල්ලකි. මාගේ වාසනාවට හෝ අවාසනාවට ඔහු කඩවසම් කොල්ලෙකි.ඉතින් ස්වභාවධර්මයේ රීතීන්ට පටහැණි නොවී ආදරණීය මේ කෙළි සිත ඔහුට දැඩිව පෙමින් බැඳුනාය. නමුත් සම්ප්‍රදායික පිරිමි සිත විසින් මගේ ආදරය දැඩිව ප්‍රතික්ෂේප විය. හේතුව අයෙකුට සාධාරණ වන්නටද තවත් අයෙකුට අසාධාරණව පෙනෙන්නටද පුළුවන. ඒ මගේ ජීවිතයේ මම දැඩිව කම්පනයට පත් වූ අවස්ථාවකි. එතැන් සිට මම වැඩිපුරම කලකිරීමට පත් වූයේ මගේ කළු හම පිළිබඳව ය. කවුරුන් කෙසේ කීවද මට මගේ සිත කථා කර මතක් කර දුන්නේම මම අවලස්සන කෙල්ලක බවය.

නමුත් කාලය නමැති ඔෞෂධය සිත තුළ පැවති රිදුම් සුව කර ආත්ම විශ්වාසය ඇති කලේ කෙසේදැයි නොදනිමි. කාලය ප්‍රශ්න වලට හොඳම විසඳුම් ලබා දෙනවා නොව කාලයත් සමඟ අප ඒ ප්‍රශ්න හමුවේ නොසැළී සිටින්නට තරම් පරිණත වනවා යයි මට සිතේ.

එදා මෙන් අද මට සුදු පැහැති සමැති කෙල්ලක වන්නට උවමනා නැත. මී පැණි පැහැති සමක හිමි කාරියක වීම අද මා සිතට ගෙනෙන ආත්ම විශ්වාසය පිළිබඳව මටම පුදුමය.  

පෞරුෂත්වයේ වර්ධනයට සමෙහි පැහැය අදාළ නොවන බව මම විශ්වාස කරන තැනට පත්ව සිටිමි. අද මගේ අනන්යතාව මේ කළු පැහැති සමය. එය වෙනස් කර ගැනීමට දැන් මට අවශ්‍ය නැත.

ආදරය ලැබෙන්නේ සමෙහි පැහැයට නම් ඔබ ඒ ආදරය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට තරම් ශක්තිමත් වන්න.බාහිර පෙනුමට ඇති ආකර්ෂණයට වඩා වැඩි යමක් ආදරය තුළ පැවතිය යුතුය. දිගු කාලීන ශක්තිමත් බැඳීමක ගැඹුරක් ඇත. එසේ නොමැති නම් එය හුදෙක් ආකර්ශණයක් පමණි. දිගු කාලයේදී ඔබ පසු තැවෙන ගැටළු ගොන්නක් නිර්මාණය කරන හැඟීමකි.

හැම ගැහැණියම සුන්දරය. ඒ බව මෙලොව වසනා හැම කෙල්ලක්ම තේරුම් ගත යුතුය. ඊටත් වැඩියෙන් කෙල්ලන් අමතක නොකළ යුතු කරුණක් ඇත. හැම කෙල්ලෙක්ම මෙලොවට පැමිණෙන්නේ කිරුළක් හිස දරාගෙනය. ඒ හැම කෙල්ලෙක්ම රැජිණක් වීමට සුදුසු බැවිනි. ඉතින් නුඹ කළු වූවාට කම් නැත....

හැම ගැහැණියම රැජිණකි.

මාන්නක්කාරී...