අරලියා....

අරලියා මල් පිපෙන සුන්දරම ඉසව්වක,

නුඹව මට හිමි උනා මතකයිද මන්දා.....

මම නුඹෙන් වෙන්ව ගිය මොහොත තව මතකයිද,

නුඹේ නෙතේ කඳුළු මම දැක්කා........

අපි අපේ නොවුනාට ආදරේ හැමදාම,

කොහේදෝ මගේ හිතේ තිබුණා,

අතීතය සුන්දරයි නුඹ කිව්ව විදිහටම,

අදත් නුඹ දුටුවාම හිතුනා.....

මචං අවුරුදු ගණනකට පස්සේ මම අද උඹව දැක්කේ... හරියටම අවුරුදු පහළොවකට පස්සේ වෙන්න ඇති... උඹයි මමයි අපි දෙන්නම වයසට ගිහින්... 

වෙනස් වෙලා අපි දෙන්නම පෙනුමෙන්... 

ඒත් වෙනස් නොවී තිබුනු එකම දේ මාව දැක්කම එදා වාගේම දිස්නේ දුන්න උඹේ ඇස්.... 

ඒ දේම මගේ ඇස් උනත් උඹට කියන්න ඇති... 

මචං උඹ දන්නවද... 

මම වැඩියෙන්ම ආදරේ හිත තිබුනේ උඹ ගාව... 

මම වැඩියෙන්ම කියවපු හිත තිබුණේ උඹ ගාව... 

මම වැඩියෙන්ම විඳපු රූපේ තිබුණේ උඹ ගාව....

ඒත් උඹ ආදරේ කරපු හිතුවක්කාරකම තිබුනේ අවාසනාවට මගේ ගාව...  

සීරුවට මැදපු සුදු පාට කමිසයට ඇඳපු ක්‍රීම් පාට කළිසම දුඹුරු පාට බඳ පටිය එදා තරමටම උඹව හැඩ කළා... වමතේ තිබුණු ඔරලෝසුව.. ඒක මට හරිම පුරුදුයි... 

මම ඒ දිහා බලනවා දැකපු උඹ හීනියට හිනා වුණා....

"ඔව්.... ඒ ඔයා අරන් දුන්නු එක..." 

උඹ එහෙම කිව්වා....

මම කොයි තරම් දඩබ්බරද කියනවා නම් එළියට ආව කඳුලු හංගා ගන්න ළඟ තිබුණු කවුළුවෙන් අනන්තය බැලුවා...

"මොනවද බොන්නේ අපි...?" 

උඹ එහෙම අහද්දි මට මතක් උනේ උඹ ආසම කරන කළු කෝපි... ඒත් කොහේදෝ ඉඳලා පැනපු මුරණ්ඩුකම උඹ අකැමැතිම දේ මට මතක් කළා...

"කිරි කහට.."

ඉස්සරෝම දවස් වල නම් තරහට මාව කොනිත්තපු උඹ මොකුත් නොකියාම හිනා වෙලා මාත් එක්ක කිරි කහට බොන්න පටන් ගත්තා....

ඒ අතරේ මම හෙමින් බැලුවේ උඹේ දකුණු අත දිහා... 

කාට හෝ අයිතිවුණු ලකුණක් තියෙනවාද හොයාගන්න මම මහන්සි වුනු අතරේ උඹ හිනා වෙලා තවමත් නිදහස් උඹේ දකුණු අතැඟිලි පෙන්නුවා...

"ඔයා බැන්ඳද..?" 

බොහොම සන්සුන්ව උඹ මගෙන් ඇහුවා...

ඉතින් මගේ දඩබ්බරකම "ඔව්" කියලා උත්තර දුන්නා...

එදා තරම්ම ලෙන්ගතු උඹ එක්ක ගෙවපු හෝරා දෙකකට පස්සේ මම තනිවම සුපුරුදු නවාතැන් කාමරයට ආවා....

ඇත්තම කිව්වොත් අද මට පට්ටම දුකයි... 

එදා වගේම අදත් මම උඹව නැති කරගත්තා.. නැත්තටම නැති කර ගත්තා....

ඒ මගේ හිතුවක්කාරකම...

මාන්නක්කාරි....

අමුඩේ....

“අඩෝ.... උඹ ඉන්නවද...??”

“හ්ම්ම්.......”

“අදත් උදෙන්ම පටන් ගත්තද බර බරේ... හුම්ම්ම් ගාන්නේ උඹලගේ තාත්තා බස්සෙක්ද...මූසලී....”

“සුගා ......උඹ දන්නවනේ සරු ජනිතයෙක් බිහි වෙන්න නම් එකම විශේෂයක ජීවීන් අන්තර් අභිජනනයේ යෙදෙන්න ඕන කියලා...”

“හරි හරි.... කවුද දන්නෙ උඹ සරු ජනිතයෙක්ද කියලා , විශේෂ දෙකක අන්තර් අභිජනනයෙන් තමයි කොටළුවා ඉපදෙන්නේ.. ”

“සුගාආආආආආ.. ”

“හරි .. හරී.... සොරි සොරි වෙන්නෝන මචං”

“සුගා... මට එපා වෙලා බං ඉන්නේ...”

“ඇයි ... මොකක්ද සීන් එක.....”

“අනිද්ද එනවා බං මාව බලන්න කට්ටියක්... මට දැන් එපා වෙලා.... අම්මලට තේරෙන්නේ නෑ මම කියන දේවල්... මට ඔය ප්‍රපෝසල් හරියන්නේ නෑ...ඉසේ ඉඳන් කාගෙන මරාගෙන ඉන්න පුළුවන් එකෙක් බැන්දොත් ඇරෙන්න...”

“පැටී......”

“ඇයි බං... ???”

“පැටී....... “

“මම පැටී තමයි....මොන මගුලක් ද සුගා......?”

“පැටී... මේ සැරෙත් විහිළුවට ගන්න එපා බං..... මම අම්මලා ට කථා කරන්නද උඹ ගැන....??”

“උඹට පිස්සුද සුගාආආආආආ... හැම වෙලාවෙම මගේ ඔළුව කන්න බලාගෙන ඉන්න එකෙක්ව කසාද බඳින්න මට පිස්සුද...??”

“ඉතින් දැන් උඹමනේ කිව්වෙ උඹට ඕන එහෙම එකෙක් කියලා...”

“මේ සුගා... උඹ මගේ බොක්ක... එච්චරයි....”

“පැටී.... තේරුම් ගනින්.. මට උඹව ඕන.. මම උඹට ආදරෙයි.. මම ගෙදරට කතා කරන්නම්...”

“අනේ සුගා මෙන්න වැන්දා... විකාර නොකියා හිටපන් බං....”

 

එහෙම පිළිතුරක් තියල ඇය සංවාදය නිම කළා..... මිනිත්තු පහකින් පමණ නැවතත් සිය ජංගම දුරකථනයට පණිවිඩයක් ලැබෙනු ඇසී ඇය එය පිරික්සුවාය...

“පැටී..... මචං මම අද උඹලගේ ගෙදරට කථා කරනවා.. මම ලබන මාසේ ලංකාවට එනවා....”

“සුගා.... උඹට පිස්සුද.... යාළුවෙක් කසාද බඳින්න මට බෑ..”

“උඹට බැරි වුනාට මට පූළුවන්නේ...මම දැන් ගෙදරට කතා කරනවා.... අම්මට ෆෝන් එක දීපං...”

ඇය සංවාදයට තිත තැබුවාය...

ඒත් සමඟම නිවසේ ස්ථාවර දුරකථනය නාද වනු ඇසී ඇය කළබලයෙන් එහි සම්බන්ධක රැහැන ගලවා දැමුවාය.

මඳ වේලාවකින් සිය ජංගම දුරකථනයට නැවත පණිවිඩයක් ලැබෙනු දුටු ඇය එය විවෘත කළාය.

පණිවිඩය ඔහුගෙන්ය.

“පැටියා.... මම ඇත්තටම මේ කියන්නේ... මම ලංකාවට ආවම උඹලගේ ගෙදර එනවා... එතකන් හිටපං... උඹ මම කියන දේ ඇහුවේ නැත්නම් හරි උඹලගේ ගෙදරින් මට අකැමැති වෙලා උඹ අද කියපු කෙනා උඹව බලන්න ආවොතින් හරි මෙන්න මේක තමයි වෙන්නේ.....”

(එහි වූයේ සමන් ලෙනින් මහතා ගයන පහත ගීතයයි....)

“දුන්නු තේ එකට සීනි වෙනුවට කලපු ලුණු

හැන්දක්ම වැටියාන්//

ආයුබෝවන් කියන මොහොතේ බුලත් 

හෙප්පුව බිම පෙරලියාන්

කොයිතරම් ලස්සන වුනත් මට ඌට මහ වස

කැතට පෙනියාන්....

පරපුරේ පම්පෝරි දොඩවන අම්මගේ කට

වචන ගිලියන්

කැස්ස හැදිලා ආත්තම්මට වාත පිත තරඟයට

කිපියන්

අයියා පණ්ඩිතයා නොඑන්නට වාහනේ 

කැඩියන්

නොකළ හින්ඳා වැරැද්දක් මට තාත්තට වෙන

වැඩක් වැටියන්

මකුළුදැල් නැන්දම්මාගේ දෑසට කිතුල් මල් වාගේම

පෙනියන්

නොහොබිනා හරුපයක් කියවී කාගෙ හරි

හිත තදට රිදියන්

මඟුල එහෙනම් තීන්දුයි දැන් කීවොතින්

හොර කපුවා එසැනින්

අළුත් නෑකම් සභා මැද්දේ අනේ ඕකගේ සරම

කැඩියන්......

මොකක් හරි හේතුවක් හින්ඳා.. අමුඩේ අමතක වෙලා තිබීයන්.....”

ඇය තම සිනාව වාවා ගත නොහැකිව මිනිත්තු කිහිපයක් ගෙව්වාය.

සිය ජංගම දුරකථනය රැගෙන පිළිතුරක් යවා ඇය නිහඬ වූවාය.

“සුගා ..... උඹ අපේ ගෙදර වරෙන්.....”

ආදරේ එහෙමය.... විටෙක සරළය... සොඳුරු ය.

මාන්නක්කාරි....